Vanaf het eerste moment dat ze hoorde over Walk into the Light, wist Nienke: “Dit moeten wij ook doen.” Als verplegingswetenschapper bij Parnassia en met jarenlange ervaring op een gesloten psychiatrische afdeling, houdt ze zich dagelijks bezig met het delen van kennis en het bespreekbaar maken van zelfbeschadigend gedrag en suïcidaliteit. Maar bovenal sprak haar hart. “Vanaf dat moment leeft het al. Ik wist: dit raakt aan wat echt nodig is.”

Het liet haar niet meer los. Twee jaar geleden begon Nienke met lijntjes uitzetten in volle overtuiging dat dit er móest komen, voor cliënten, naasten, collega’s. “We wilden iets neerzetten dat niet alleen zichtbaar maakt hoe diep mensen kunnen worstelen, maar ook hoe krachtig verbinding kan zijn. Juist in het donker.”

Bekijk deze video van Walk into the Light 2024 in Den Haag, met zorg en aandacht gemaakt door een van de deelnemers.

Die verbinding kreeg op de dag zelf haast een tastbare vorm. In alle vroegte verzamelde een groep van zo’n negentig mensen zich in de duinen van Den Haag. Sommigen arriveerden krachtig, anderen waren voorzichtiger, ieder in hun eigen tempo, met hun eigen verhaal. Zo divers als de mens is, was de groep. Onder de deelnemers waren mensen die zelf worstelen, naasten, nabestaanden, professionals en andere betrokkenen.

“Het was nog donker toen we begonnen, maar al vrij snel begon het te schemeren. Daarin schuilt zoveel symboliek. Je hoopt dat datzelfde schemeren, die eerste lichte vlaag, ook voor mensen die worstelen met suïcidaliteit voelbaar wordt. Dat het donker niet eindeloos is.”

De route was met zorg uitgekozen: door de duinen, langs de zee en terug naar een bijzondere plek: het Hemels Gewelf. Een kunstwerk in de vorm van een diepe kuil, waar de deelnemers neerstreken in het gras, rond de sprekers. Ook daar sprak de symboliek voor zich: het dieptepunt, maar tegelijk een plek van openheid. Je zit laag, maar kijkt omhoog. Je zit alleen, maar bent omringd. “Die kuil is zó treffend. Het raakt aan de eenzaamheid die mensen ervaren als ze worstelen met suïcidaliteit. En toch: je zit daar niet alleen. Je hoeft er ook niet alleen uit.”

De dagen voorafgaand aan de wandeling waren regenachtig geweest, maar tijdens de tocht zelf bleef het droog. Geen stralende zon, geen storm, iets ertussenin. “We hadden het er nog over, of het eigenlijk uitmaakt wat voor weer het is. En ja, elk weertype heeft betekenis. De druilerigheid, de ochtendkou, het langzame opklaren… De symboliek van het weer weerspiegelt precies waar het om gaat: aanvaarden wat er op je afkomt en je weg vinden in wat er ís.”

De wandeling eindigde met drie sprekers, elk met een eigen perspectief: iemand die zelf worstelt, een collega die werkt én leeft met suïcidaliteit, en een naaste. Hun verhalen raakten, juist door de kwetsbaarheid van het moment en de natuurlijke omgeving. Alleen het geluid liet te wensen over. “Dat raakte me, want als je je zo openstelt en je wordt niet goed verstaan, doet dat pijn. Dat willen we dit jaar echt beter begeleiden.” Ook muziek maakte deel uit van het programma. “Een collega speelde prachtig gitaar en zong erbij, dat was zó mooi.”

Na het officiële gedeelte was er voor wie wilde een gezamenlijk ontbijt in de Haagsche Beek. De sfeer was verrassend luchtig. “Er is nog één nummer gespeeld door dezelfde muzikant, maar verder was het een ontspannen samenzijn. Je zag een soort collectieve ontspanning ontstaan, alsof iedereen even achterover kon leunen in een gevoel van veiligheid.”

Het draaiboek van Walk into the Light bleek een grote steun tijdens de voorbereiding. “Het is erg behulpzaam en het gaf ons houvast, overzicht en structuur.” Daarnaast wordt natuurlijk ook de input gebruikt uit de deelnemersenquête, die jaarlijks door het Suïcide Preventie Centrum wordt verstuurd. “We vinden het heel belangrijk om de punten die deelnemers zelf hebben aangegeven mee te nemen in onze voorbereidingen.”

Dit jaar richt Nienke zich samen met het team niet alleen op betere geluidstechniek, maar ook op nieuwe samenwerkingen. Zo wordt onder andere de politie betrokken, een partij die in de praktijk veel met het thema te maken heeft. “Het is heel waardevol om samen op te trekken.”

Wat ze andere organisatoren wil meegeven? Zorg voor een team dat het onderwerp niet alleen begrijpt, maar ook écht draagt. “Je hebt -bij voorkeur- mensen nodig uit verschillende hoeken: communicatie, geestelijke verzorging, behandelaren, iemand met mandaat. En neem de tijd. Zeker in grote organisaties kost besluitvorming tijd. Begin dus op tijd en betrek ook partners van buiten je eigen organisatie. Er zijn altijd meer partijen die willen meedoen dan je denkt. Het onderwerp leeft. De welwillendheid is groot, maar vaak ontbreekt het aan handen en voeten. Dan zijn mensen blij als ze ergens bij kunnen aansluiten.”

“Uiteindelijk komt het goed wanneer je het organiseren benadert zoals je ook het onderwerp zelf het beste kunt benaderen: met openheid, nieuwsgierigheid en bovenal met respect. Alles mag er zijn, zolang het maar met respect gebeurt.”

Als dat de grondtoon is, ontstaat er ruimte voor echte veiligheid en verbinding. En hoewel ‘verbinding’ een woord is dat gemakkelijk in de mond wordt genomen, is het in de praktijk vooral een houding. Een grondhouding.

“Leef het. Laat het doorklinken in alles wat je doet. Wie organiseert vanuit betrokkenheid en respect, zal merken: dan komt het goed.”

Wil je zelf ook bijdragen aan de organisatie van Walk into the Light? Of ben je benieuwd hoe je vanuit jouw organisatie, opleiding of gemeente kunt aansluiten? Lees meer over de mogelijkheden en neem gerust contact op.