Het is niet makkelijk om terug te kijken, laat staan om het op te schrijven. Toch wil ik mijn verhaal delen, omdat het misschien iemand anders helpt om vol te houden. Om te blijven ademen. Om te blijven hopen.

Mijn eerste suïcidepoging deed ik toen ik elf jaar oud was. Ik groeide op in een onveilige thuissituatie, omringd door huiselijk geweld en seksueel misbruik. Ik voelde me ongewenst, ongezien en ongehoord. Alsof ik er niet toe deed.
Later in mijn leven koos ik verkeerde partners, raakte ik verder van mezelf verwijderd, en verloor ik het contact met mijn kinderen. Zij werden uiteindelijk voorgoed uit huis geplaatst. Mijn wereld werd steeds donkerder. Er leek geen uitweg.

Suïcidale gedachten en pogingen waren jarenlang een constante. Mijn laatste poging was in december 2019. Toen dacht ik écht: het kan niet meer.
Maar vandaag ben ik hier. En dat is niet vanzelf gegaan.

Wat het verschil maakte? Betekenis.
Ik vond werk waarin ik iets voor anderen kon betekenen. Dat gaf me richting, een doel buiten mezelf. Iets om me aan vast te houden. En dat maakt het leven weer draaglijk, soms zelfs mooi.
De gevoeligheid voor suïcide is niet verdwenen. Maar ik heb geleerd dat praten helpt. Dat openheid ruimte geeft aan herstel. Dat als je écht gezien en gehoord wordt, er iets verandert.

Vandaag mag ik mezelf zijn. Met alles wat ik meedraag.
En daar ben ik trots op.

Walk into the Light is voor mij geen loze zin. Het is een belofte. Een herinnering dat het donker niet alles is wat er is.
Voor mij betekent het durven kiezen voor het leven, ondanks de pijn. Het betekent uit de schaduw stappen, mijn verhaal delen, en licht zijn voor anderen die nog zoeken.
Door mee te doen aan Walk into the Light geef ik niet alleen een stem aan mijn eigen verleden, maar ook aan zovelen die zich nog stilhouden.
Het brengt iets in beweging, in mezelf, en in mijn omgeving. Mensen praten met me. Ze openen zich. Er ontstaat herkenning, begrip, verbinding.
In mijn gemeenschap zie ik dat taboes afbrokkelen. Dat mensen zich minder alleen voelen.

Door mijn betrokkenheid wil ik laten zien: herstel is mogelijk.
Ook al blijft suïcidaliteit een gevoeligheid in mijn leven, ik heb nu handvatten. Ik heb mensen om mij heen die mij zien. Die om mij geven.
En ik heb hoop.

Vandaag stap ik bewust het licht in.
Voor mezelf. Voor anderen.
Voor iedereen die het even niet meer weet.

En aan iedereen die nu in dat zwarte gat zit: je bent niet alleen. Blijf praten. Blijf ademen. Er is altijd hoop, ook als jij hem even niet ziet.