“Tiger got to hunt, bird got to fly;
Man got to sit and wonder ‘why, why, why?’
Tiger got to sleep, bird got to land;
Man got to tell himself he understand.”

– Kurt Vonnegut, uit Cat’s Cradle (1963)

Het duurde tot mijn studie filosofie voordat ik begreep wat er speelde. Als kind was ik al bezig met vragen die niet beantwoord konden worden en op de basisschool voelde ik me daar alleen in. Waarom was de wereld zo? Toen ik aan mijn eerste studies begon, liep ik vast op dit soort vragen, want ik kon niet goed zeggen waarom ik deed wat ik deed. Kunst was hetgeen dat het beste bij me paste en toch lukte het niet. Er was verlamming om werk te maken en ik raakte ervan overtuigd dat mijn klasgenoten meer aan de les hadden zonder mij. Hierna stopte ik. Maar als dit niet mijn plek was in de wereld, waar dan wel?

“Maar als dit niet mijn plek was in de wereld, waar dan wel?”

Rond deze periode dacht ik dat andere mensen in staat waren een passie te voelen die ik niet kon ervaren. Die gedachte heb ik spaarzaam gedeeld, maar ik kwam er niet vanaf. Ik begon te werken en wat meer geld te verdienen. Dit hielp me om een comfortabel leven te hebben, maar bracht geen bestemming. Overspannen nam ik een week verlof en las ik een boek over een weergaloos leven (Filosofie voor een weergaloos leven van Lammert Kamphuis, 2018). Dit opende ruimte om bezig te zijn met alles waar ik voorheen geen woorden voor had. Het bleek dat er een heel vakgebied aan gewijd was en dat was waar ik meer over wilde leren. Mijn studie werd mijn persoonlijke ontwikkeling.

In de lessen kwam ook het existentialisme voorbij. Dit gaf me woorden en materiaal om het bestaan te begrijpen. Wat interessant is, omdat het vaak gaat over hoe het bestaan niet is te begrijpen. Sindsdien zie ik mezelf als existentialist. Eentje die niet weet waar het leven om draait en dit accepteert.

Zodoende zie ik suïcidaliteit als een mogelijk gevolg van een existentieel probleem: een probleem van betekenis(geving). In het boek Man’s Search for Meaning (1946) noemt Viktor Frankl dit: existentiële frustratie. Hierbij zegt hij dat een beetje frustratie gezond en normaal is. Dat ben ik met hem eens. Daarbij denk ik dat mensen begeleiding kunnen waarderen in het onderzoeken van de existentiële vragen. Geen antwoorden, maar een metgezel op de zoektocht naar betekenis. In die rol geef ik mijn eigen leven betekenis en kan ik mijn eigen existentiële vragen gaan beantwoorden.

Er zijn verschillende soorten kennis. Sinds de oude Grieken ligt de focus op waarneembare kennis in de wereld om ons heen en a priori kennis, die we vooraf weten. Zoals in de wiskunde of logica waarin we het antwoord kunnen uitrekenen.

Dan bestaat er nog geleefde kennis. Kennis die je alleen kunt hebben als hij doorleefd is. Dit is precies waar Walk into the Light aanspraak op maakt. De beleving van de wandeling raakt. Dat maakt deze beweging zo bijzonder en ik nodig iedereen van harte uit om deel te nemen.

“A man’s concern, even his despair, over the worthwhileness of life is an existential distress but by no means a mental disease.”

– Viktor E. Frankl, uit Man’s Search for Meaning

Wil je ook jouw verhaal delen, of heb je vragen? Mail ons op contact@witl.nl of stuur een berichtje via het contactformulier.